Irakasle parrapleroak

Aipatu dudan eztabaidan "Enfoque orientado a la acción" izeneko kontzeptua aipatu da. Europako markoan dago jasota.

ELE blogosferan paseoa jarraituta, Moleskinele blogean Christian Ollivier irakasleak Bartzelonan Europako Markoaren inguruan eman zuen hitzaldikoak komentatu ditu Emilia Conejok:

(...)En ella, Ollivier apuntó que el MCER ¿curiosamente? no utiliza en ningún momento el término “enfoque comunicativo”. Lo que es “comunicativo” en el Marco es una situación, una competencia, una tarea o una estrategia, pero nunca un enfoque o una perspectiva. El MCER no se centra ya en la comunicación lingüística, sino en la acción misma...

Errezeta idatzi klasean, ez irakasleak irakurtzeko soilik, ez beste ikaskideek irakurtzeko soilik, zabaldu, publikatu, erabili egingo da... Blog batean adibidez. Ekintza edo ataza soziala nonbait.

Web2.0 honek edonork edukiak zabaltzeko aukerak ugaldu ei ditu. Eta hor seguraski web2.0 honen inplikazio didaktiko nagusia: testua benetako zerbaitetarako da, ez klaserako soilik, aukerak inoiz baino gehiago, eta edonork zabaltzea inoiz baino ohikoago.

Accion-tarea dikotomia, ekintza-ataza izan liteke euskaraz. Horretaz dihardu Emiliak beste mezu honetan: Actividad o tarea ¿Cuál es la diferencia que explica la diferencia?

Eta niri AEKn duela 20 urte sortu zen EBI (Ekintza Bidezko Ikaskuntza) hura datorkit gogora. Hain aurreratuta ibili ote ginen?

Beharbada, hogei urteotako ekarpen didaktikoak jasota errebisioa merezi du hark.

• erantzun honi

Aspaldi ez nion erreparatzen kontu honi, baina Benitoren proposamena eta, batez ere, Emilio Quintanaren eztabaida irakurrita, ikusi dut garrantzi handiko kontua dela.

Egia esan, izenburuan diodanez, parraplero samarra naizela uste dut: asko gustatzen zait azalpenak ematea, bereziki gaia gustuko dudanean; ta "egun ona" badaukat, bueno.... Bestetik, ikasleek diotena borobiltzeko joera daukat; hau da, galdera bat planteatu eta erantzun zuzena eman arren (dela gramatika punturen batean, dela ulermenarekin lotutako beste batean, edo zalantzaren bat argitzerakoan...), normalean irakaslearen "inpronta" jartzeko ohitura daukat.

Edonola ere, argi utzi behar delakoan nago (eta aipatutako eztabaidan ere azaltzen da) ondo bereiztu behar direla egoerak; izan ere, ez da gauza bera goi/behe edo maila ertainean aritu; ezta mintz-saio batean edo saio teorikoagoan; taldeka ala bakarka... Gaur egun autoikaskuntza zerbitzuan ari naiz lanean eta, egia esan, astean ordubeterako datorren ikasleekin ditudan saioetan irakasle-tutoreak hitz egiteko joera; are gehiago, premia handiagoa da, ordubetean ikasleak dakartzan zalantzei irtenbide bat eman behar baitzaie eta hurrengo asterako lan-proposamena aurkeztu.

Dena dela, honetatik guztitik bi gauza atera ditut argi:

1. Kantitate kontu hau ez dela inprobisazioan utz daitekeena. Aitzitik, buelta pare bat eta gogoeta sakonagoa eskaini behar zaiola.
2. Kalitatearena ere, hau da, irakaslearen jardunak nolakoa izan behar duen ere ez dela ausazkoa izan behar: kontuan izan behar dela noiz eta noren aurrean hitz egiten dugun eta nolakotasun horrek ere eragin zuzena izango duela ikaslearen outputean.

Azken zertzelada bat. Bada Emilio Quintanaren eztabaidaren bukaera aldera hona hitzez hitz ekarri nahi dudan baieztapen bat:"...pero sí me he encontrado con esa actitud muy a menudo. Cuando le pides a los profesores que se observen a sí mismos, hay cierta desgana y mucho aire de fastidio. El comentario habitual es "como si no tuviéramos ya bastante".
Honek blog honetan beste batean aipatu diren irakasle batzuen lan-baldintzak dakarzkit gogora eta baita goragoko beste mezuren batean aipatzen den gogoetara dedikatzeko eguneroko jardunak uzten duen denbora urria ere. Baina hau "beste upel bateko sagardoa" da.

• erantzun honi