Jaurlaritzaren diru-laguntzak

Erabilera zentzu zabalenean hartuta, administrazioa eta lan-munduan ere erabilera sustatu behar da, sektore bi horiek estrategikoak direla esango nuke gainera. Beharbada esan gura duzu bestelako ingurune sozialen aipamena falta dela, horrela da?

Edozelan ere, Tirakan esan duten bezala, nire ustez ere euskararen salbatzaileei buruzko komentario hori ez da egokia, beharbada jarrera mesianikoren bat topatzen da lantzean behin, baina hizkuntzarekin ardura daukagunok eta hartara jarri izan garenokin gaizkiulertuak eta alferrikako tentsioak sor ditzakete halako baieztapenek. Euskarak une honetan, beharbada beste berbaren bat egokiagoa izan liteke baina "salbatzaileak" ere behar ditu. Hori bai, ondo koordinatuta eta nork gehiago "salbatu" ibili barik.

Beste gauza bat zalantza ekarri didana "...herritar bakoitzak daukala euskararen etorkizunaren «giltza»" hori izan da. Ez daukat dudarik, eurek dioten bezala, jendearen atxekimendua eta jarrera positibo-aktiboak bultzatzea garrantzitsua da, baina arriskutsua izan daiteke norberaren esku geratzen dela ulertzea. Bateko jendeari ez bazaio erabiltzeko aukera eta erraztasunik ematen, eta besteko, euskararen inguruko mogimendu soziala sustatzen ez bada. Euskara ikasleen kasuan adibidez, ikas-prozesuaren amaieran askotan zabaldu da erabiltzea norberaren ardura dela, eta ez dut uste hain sinplea denik, zuek Derion edo guk Santutxun erraz asko konprobatu ahal dugu hori berbalagunekin.

• erantzun honi

Ea ba, hirurak banan-banan

Erabilera sustatzeaz hitz egiten den honetan uste dut kontzeptua arlo guztietan aplikatu behar dela. Lan mundua oro har (administrazioa, enpresak eta enparauak) erabilera gune garrantzitsua da, eta estrategikoa bada, egitura sozialaren motorra delako da neurri handi baten. Konforme nago zurekin, arlo horrekin batera harreman sozial basiko eta hurrekoetan ere ahalegina egin behar da. Bakar-bakarrik ohartarazi nahi izan dut askotan euskara erabiltzeaz ari garenean joera handia dagoela erabilera esparru pertsonal-afektibo horretara mugatzeko, hau da, familia, txikiteoa eta parranda folklore apur batekin ilustratuta. Eta kontuz, ez dut azken hori inondik ere baztertu gura, alderantziz, hor ere segitu behar da ekinean. Hala ere, euskalgintzak estamendu guztietatik (euskara elkarte eta euskaltegietatik adibidez) normalizazioa euskal poteo eta bertso-afaritik (berauek baztertu barik behin eta berriro esango dut) harago eroan behar dugula argi eduki behar dugu. Ezagutu ditut denetariko "euskal" jai-parranda-mobida montatzeko sekulako ahalegina egindako euskaltzaleak gerora euren lantokiko euskara planarekin pasibo total jokatu dutenak. Eta lan eta administrazio planak ere, asmoz behintzat, erabilera planak dira, hain polit-hunkigarriak ez badira ere.

Salbazioa dela-eta, aurrekoan ere esan dut, igual salbatu aditzak dauzkan ñabardurak ez dira egokienak deskribatzeko, deitu bestela: "normalizazioa", "berreskuratzea", biziberritzea", "berreuskalduntzea",... berba horiek guztiak azken baten sinonimoak direla uste dut. Hau da, euskara "salbatu" guran gabiltza hainbeste. Arazoa ez da hori, baizik eta askok mesias edo salbatzaile gorenaren papera hartu beharra. Baina ez gaitezen engainatu, horrela bagabiltza euskarak halako "salbazio" edo belarrian hobetoen jotzen digun sinonimoa behar delako da. Eta zeure blogean Anaut-en liburuaz esan duguna berriro ekarrita inork berak bakarrik harri filosofala daukala sinestu beharrean, hobe genuka ahal denik eta estrategia eta bide posible guztiak guztion artean jorratzea. Hori bai, honetan guztian legez, liderrak behar dira, baina ez mesiasik.

Hirugarren kontuan ados-ados gaude. Beraz segitu dezagun aurrera, pentsatzen, egiten, egiten dugunaren gainean hausnartzen, hausnarketak konpartitzen (oraintxe gabiltzan modura) eta euskaraz jarduteko espazioak, gaiak, uneak eta sareak zabaltzen (oraintxe gabiltzan modura).

• erantzun honi